Deze Christoffel begint in één van de verhalen als een reus met de naam Reprobus. Deze reus was zo trots op zijn grote kracht dat hij besloot om slechts voor de dapperste van alle mensen te werken. De koning die hij het eerst diende bleek bang te zijn voor de keizer van Rome, zodat hij die ging dienen. Die bleek echter bang te zijn voor de duivel, zodat Christoffel deze als nieuwe meester koos. Om het verhaal niet al te lang te maken lukte het Christoffel om de duivel bij toeval te vinden. Trots volgde hij deze leider, voor wie iedereen bang was. Helaas, op een kwade dag zag de duivel een crucifix en week van de weg af om met een grote boog hier omheen te lopen.
Je raadt het al, Reprobus haakte af en ging op zoek naar Jezus. Maar dat was lastig. Een kluizenaar hielp hem. Eerst raadde hij hem vasten aan (had Reprobus geen trek in) en meditatie (had hij de rust niet voor). Toen gaf de kluizenaar hem de taak om als veerman bij een woeste, gevaarlijke rivier te gaan werken. Daar droeg de dappere krachtpatser reizigers door het water naar de overkant.
Op een avond, het stormde en regende, de rivier stond hoog en woest, klopte een klein kind aan bij zijn nederige optrekje. Reprobus weigerde eerst het kind over te zetten, maar na aandringen gaf hij toe. terwijl hij het water doorwaadde steeg het peil, de golven werden heftiger en, onbegrijpelijk, het kleine kind leek steeds zwaarder te worden. Alleen met hulp van het kind wist Reprobus de overkant te bereiken. Daar maakte het kind zich bekend als Jezus. Hierom draagt Reprobus sindsdien de naam van Christus: Christoffel.
Zo wordt hij dus ook altijd afgebeeld.Christoffel wilde natuurlijk weten hoe Jezus zo zwaar werd. "Ik draag de last van alle zonde en schuld van de hele wereld op mijn schouders, en dat vanaf het moment dat Ik in de wereld kwam", antwoordde Jezus, "en jij hebt nu een heel klein beetje gevoeld van wat Ik op mijn schouders draag." Toen begreep Christoffel dat Jezus het waard was om te dienen, maar dat Jezus hem niet nodig had, hij had Jezus nodig.
Hij ging evangeliseren en kreeg als waarmerk een bloeiende staf, zoals ook altijd afgebeeld bij hem. Die staf is dus één van de zogeheten attributen, hoewel hij al eenvoudig herkenbaar is door het kind Jezus op zijn schouders.
Zoals het een heilige betaamt kwam hij vroegtijdig om het leven. Wegens evangelisatie onder soldaten werd hij door keizer Decius gemarteld. Bij deze marteling waren 250 soldaten nodig.
Volgens een ander verhaal was Christoffel een cynocefaal, een hondekopmens. Dit komt waarschijnlijk door een andere legende, waarin Cananaeus een Christoffel-rol vervult. Deze Cananaeus werd door een misverstand Caninaeus genoemd, wat hondachtige betekent.Andere verklaringen hiervoor zijn dat mensen geen behoefte hebben aan een betweter die leuke spannende details uit een verhaal verwijdert door ze naar het rijk der fabelen te verwijzen, maar die graag een leuk uniek object in hun heiligenverzameling hebben.
Precies zo vindt niemand het leuk om te horen dat het te maken kan hebben met de Egyptische god Anubis (klinkt als Cananaeus) die Horus over de Nijl heeft gedragen.
Christoffel heeft het tot beschermheilige van reizigers en in het bijzonder pelgrims gebracht, waardoor hij in veel kerken op pelgrimsroutes zelfs meerdere malen is afgebeeld. Verder is hij opgenomen in de eregalerij van de veertien Noodhelpers. Daar vervult hij een speciale rol voor mensen die onvoorbereid, oftewel zonder het laatste oliesel, overlijden. Tenslotte is hij vaak te zien bij bruggen, bij tunnels zie je meestal Sint Barbara. Naar verluidt heeft elke Soyoez-capsule van de Russen een icoon van Christoffel boven de ingang hangen.
Wat we kunnen leren van de verhalen over Christoffel is dat veel mensen terecht kunnen denken dat ze erg sterk zijn, maar dat we daarom nog niet geschikt zijn om Christus te dienen. Christus dienen doen we niet door Hem te dragen, Christus dienen doen we door Zijn Naam te dragen en Hem te volgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten