Bij Goede Vrijdag stel ik me meer iets voor met de Matthäus Passion, rustige overdenking of zoiets. In de film van Mel Gibson is het helemaal anders. Het doet me denken aan een vriend die medicijnen studeerde en een lezing van professor Smalhout had bijgewoond over de medische aspecten van de kruisiging. Hij beschreef het tot in detail en ik vroeg hem na verloop van tijd ermee op te houden. Het kwam te dichtbij.
Wij leven 2000 jaar na de kruisiging. 300 jaar na de kruisiging van Christus werd kruisiging als straf afgeschaft door de Romeinen. Sindsdien weten we niet meer wat het lijden van Christus aan het kruis inhield en daar zijn we blij mee. We vergeestelijken het vaak, dat Hij niet alleen naar het lichaam maar ook naar de ziel heeft geleden en dat is natuurlijk helemaal waar. Maar als we dan te zien krijgen hoe afgrijselijk reëel het lijden was, wat voor vreselijke dingen ze met onze Heere Jezus hebben gedaan, dan komt dat te dichtbij.
Dat is mijn probleem met de film. Niet dat Mel Gibson een versie van de kruisiging van Christus volgt die zelfs in de Rooms-Katholieke Kerk niet meer wordt aangehouden omdat er teveel onjuistheden in zitten. Ook niet omdat Mel Gibson bepaalde archeologische feiten verkeerd zou hebben. Vooral omdat Mel Gibson het veel te dichtbij heeft gebracht.
De film wordt vertoond voor onkerkelijken die op zo'n manier iets te zien krijgen van het evangelie. Ik hoop en bid dat het iets goeds mag uitwerken. Wat het bij mij zal uitwerken is vooral dat ik er weer bij bepaald werd hoe afgrijselijk diep mijn Heere en Heiland voor mij heeft geleden. En daar word ik liever niet teveel aan herinnerd...
Wat vind jij? Geef mij eens één goede reden om wel/niet naar die film te kijken!
In het jaar dat de film uitkwam heb ik hem met een groep van 30 gemeenteleden in de bioscoop bekeken. Het bezoek was een onderdeel van een verdiepingscursus. Een aantal avonden ervoor en twee na de film.
BeantwoordenVerwijderenHoewel de beelden soms gruwelijk waren, heeft het me wel een heel andere kijk gegeven op hetgeen Jezus voor mij gedaan heeft. Zijn lijden voor mijn en onze zonden is zo intens geweest dat ik daar tot op de dag van vandaag dankbaar voor ben. Iedere keer wanneer ik het lijdensverhaal lees of wanneer het wordt voorgelezen komen de beelden van de film weer helder voor mijn ogen en word ik opnieuw ontroerd. Voor mij was het zien een eyeopener. Kijk de film, maar bedt het wel in; kijk met meerdere tegelijk en zorg voor nazorg.
Ik heb de film gisteravond gezien. Ik had het nog niet eerder meegemaakt dat na afloop van een film iedereen zwijgend bleef zitten tot de aftiteling was afgelopen. Deze beelden doen iets met je. Natuurlijk, Hollywood, meesterlijk bedreven in het bespelen van menselijke gevoelens, maar hier is toch meer. Zoals voormalig anglicaans bisschop en tegenwoordig hoogleraar Nieuwe Testament en vroeg christendom aan de Universiteit van St. Andrews Tom Wright in een interview in het ND vrijdag 14 april zei:
BeantwoordenVerwijderen‘Elke generatie moet weer inzien hoe aanstootgevend het is te spreken over een God die mens wordt, publiek wordt vernederd en gekruisigd.’
"Veel christenen dragen een kruisje om hun nek zonder een idee te hebben van de betekenis. Het kruis was in de tijd van Jezus voor iedereen een afschuwelijk teken. En toch is dit het teken van Gods grote liefde. Het is gevaarlijk daar iets dierbaars van te maken. Als we het kruis niet meer ervaren als een paradox, begrijpen we niet wat er gebeurd is."
Of zoals in Jesaja 53:2,3 staat: "Hij had geen gedaante noch heerlijkheid; als wij Hem aanzagen, zo was er geen gestalte, dat wij Hem zouden begeerd hebben. Hij was veracht, en de onwaardigste onder de mensen, een Man van smarten, en verzocht in krankheid; en een iegelijk was als verbergende het aangezicht voor Hem; Hij was veracht, en wij hebben Hem niet geacht."
Oftewel een film die je confronteert met jezelf...